Viking (od staronordijskom vikingr) je termin koji se uobičajeno koristi za nordijske (skandinavske) ratnike, trgovce i gusare.Nastanili su se u širokoj oblasti Evrope, Azije,Bliskog Istoka kao i dela Afrike, od kraja VIII do sredine XI veka.
Ovi Normani koristili svoje čuvene drakare da putuju do dalekog istoka (Carigrad, Volga u Rusiji), na krajnji zapad, kao što su Island, Grenland i Njufaundlend, i krajnji jug kao Al-Andalus. Ovaj period Vikinške ekspanzije, poznat kao Vikingško doba, čini najveći deo srednjovekovne istorije Skandinavije, Velike Britanije, Irske i ostatka Evrope u celini.
Rana istorija i formiranje nacijaRana plemena koja su živela u Skandinaviji današnja nauka poznaje kao Gote i Gaute (Naseljene u južnom delu današnje Švedske, Gotlandu) i Svione. U 6. veku pišu istoričari Jordanes i Prokopije iz Cezareje da u Skandinaviji živi mnoštvo naroda i plemena od kojih svaki ima svoga zasebnog vladara (Princeps). Rezultat manjih plemenskih migracija bio je nastanak današnjih naroda poznatih u Skandinaviji ; Šveđana, Danaca i Norvežana koji su sredinom 6. veka zauzeli svoje današnje prostore. U to rano istorijsko doba Skandinavija je bila rascepkana na niz manjih plemenskih kneževina. Ujedinjenje tih manjih država u veće, bio je dug i spor proces.
Prvi vladar koji je ujedinio Norvežane u 9. veku bio je Harald Lepokosi. Nakon njegove smrti 933. raspala se centralna vlast. Tek u 11. veku pošlo je za rukom Olafu Svetom da ponovo ujedini sve Norvežane. On je ostao poznat po tome što je u svoj narod doneo hrišćanstvo. Javno se krstio i tako, svojim primerom, pomogao bržu hrišćanizaciju, do tada mnogobožačke Norveške. Početkom 9. veka dolazi i do ujedinjenja Danske koja doživljava procvat i uspon u doba Haralda Plavozubog i Knuta Velikog kad je pod danskom vlašću bila i trećina Engleske i južni deo Švedske. (Harald Plavozubi 950. - 986, Knut Veliki 1016. - 1035.)
I Švedska je u ranom srednjem veku bila razjedinjena na mnoge male kneževine i plemenske saveze. U to doba posebno se isticao plemenski savez u Upsali. Raspadom rodovskih društvenih zajednica i odnosa klasna podela društva najranije se zapaža kod Šveđana. Usled niza nerodnih godina koje su rezultirale nizom godina gladi pojedine plemenske vođe i aristokrate okupljaju svoje ratne družine i sa svojim brodovima organizuju prekomorske pljačkaške pohode .
Jedni su krenuli na zapad prema Francuskoj, Severnoj Nemačkoj i Engleskoj. Dok su drugi krenuli na istok uzvodno rekama i zašli duboko u slovenske zemlje sve do Kijeva pod imenom Varjazi. Dok su zapadni pljačkaši napadali Flandriju, Franačku Galiju i Friziju, pa uz zapadne obale Franačke Atlantskim Oceanom stigli do Akvitanije i Španije.
Godine 844. po reci Garoni dopiru do Tuluza zatim se pojavljuju pred Lisabonom i Cadisom, osvajaju Sevilju, 845. pljačkaju Pariz, a 859. osvajaju Gibraltar i pljačkaju obale Mediterana sve do Sicilije i južne Italije. Osim strašnih razaranja i krvoprolića kojima su bili izloženi nesrećni Evropljani od varvara sa severa, dodatno su trpeli gubitke u ljudstvu jer su Vikinzi masovno ljude odvodili u roblje. U to doba i nisu imali ozbiljnije konkurencije ni organizovanije vojne sile koja bi im se ozbiljno suprotstavila osim velike i vojno nadmoćne Vizantije koju su Vikinzi lukavo izbegavali ili sklapali s njom povoljne trgovačke saveze da joj se ne bi previše zamerili. (jednom zgodom su mirni prolazak u Crno More preko Dardanela platili arapskim robovima pohvatanim u Južnoj Siciliji!) Zbog mnogih susreta i trgovačkih transakcija sa drugim, novim i neobičnim narodima, Vikinzi su poprimili uticaje mediteranskih, islamskih i hrišćanskih naroda što se posebno ističe na njihovoj specifičnoj umetnosti.
Izvor:
www.wikipedia.org
